از دست دادن خاتم پیامبران (صل الله علیه و آله)، بی شک سخت ترین ضربه را به دختر دردانه شان وارد کرد. کسی که بعد از وفات پدر، بیشتر از سه ماه نتوانست این دنیا و مردمان بی وفایش را تحمل کند. اما شکوه و شکایت و بی تابی کردن، از دست پرورده ی رسول خدا (ص)، که اسوه ی صبر بوده و هست، بعید به نظر می رسد. اما حقیقتا به چه دلیل بود که مدینه، بعد از وفات رسول خدا (ص)، هر روز صدای گریه ی زهرا (سلام الله علیها) را می شنید؟ چه ستمی پشت این گریه ها بود و چه داغی این همه عزیز رسول خدا (ص) را می آزرد؟ پاسخ این سوال را می توان از لابه لای سخنان این بانوی بزرگ جستجو کرد.
وقتی پیامبر (ص) در بستر بودند و آخرین روزهای حیات را سپری می کردند، فاطمه ی زهرا (س)، با ایشان اینطور گفت و گو کردند:
و پس از مراسم تدفین، اینطور فرمودند:
«قوتم رفته و خویشتن داریم را از دست داده ام و دشمنم سرزنش کننده ام شده و حزن و اندوه درونی مرا می کشد. پدر جان! یکه و تنها باقی مانده ام و در کار خویش حیران و سرگردانم، صدایم خفته و پشتم شکسته و زندگی ام در هم ریخته و روزگارم تیره شده است. پس از تو روابط انسانها دگرگون شد و درها به روی من بسته گردید. من بعد از تو از دنیا نفرت دارم و تا زمانی که نفسم برآید بر تو گریه خواهم کرد.»
فاطمه (س) بعد از رحلت پدر گرامیش ۷۵ روز یا ۹۵ روز بیشتر زنده نماند. در این مدت کوتاه چه مصیبتها و آزار و اذیتها که از امت پیامبر ندید و چه بی احترامیها که در حق او و شوهر مکرمش علی (ع) روا نداشتند. توصیف این ایام را از زبان خود حضرت بخوانیم:
و در ادامه فرمود:
در این مدت بسیار کوتاهی که بعد از وفات پیامبر اکرم (ص) دختر ایشان در میان امت بودند، چنان عرصه زندگی را بر او و شوهر و فرزندانش تلخ و سخت کردند که علی (ع) بعد از دفن او با پیامبر اکرم (ص) چنین اندوهش را درمیان می گذارد:
«به زودی دخترت با تو باز خواهد گفت که پس از تو امتت با وی چه روا داشتند. از او سؤال نما و شرح حال بخواه تا پرده از راز دل فرو اندازد و شرح حال را با خون دل بر تو بازگو سازد.»
منبع:
http://oshagh-qaem.ir/m/post/86
عضویت در سایت
ساخت پروفایل
فعالیت در سایت
فعالیت در انجمن
شرکت در مسابقات
جایزه بگیرید !