حتی اگر تجربه هم نکرده باشیم ، خیلی خوب می دانیم که از دست دادن یک عزیز، چقدر سخت و دردناک است.
حالا فرض کنید که این شخص، عزیز تمام عالم و محبوب خدا و فرشتگان باشد و آرام بخش ترین کلام و پرمحبت
ترین نگاهها را هم به ما ببخشد. از دست دادن چنین شخصیتی، مسلما کمرشکن است. اما سخت تر از همه ی اینها
، وقتی است که در اوج داغداری، دیگران بیایند و نمک به زخمت بپاشند، آنهایی که منفعتشان حکم می کرد در زمان
حیات آن عزیز، دوستش باشند، بعد از وفاتش مثل کفتارهای گرسنه، بریزند و بر سر تکه نانی بیشتر از این دنیا، با هم بجنگند.
همانهایی که شمشیر را از رو بسته اند…